Küresel rekabet baskılarının yoğunlaştığı ve değişimin süreklilik kazandığı günümüz ortamında, örgütlerin sürdürülebilir rekabet üstünlüğü fiziksel varlıklardan çok stratejik olarak yapılandırılmış insan kaynağının yönetimine dayanmaktadır. Bu çalışma, rekabet avantajını açıklamada yaygın biçimde kullanılan üç temel yaklaşım —Kaynak Temelli Görüş, Stratejik Uyum ve Dinamik Yetenekler— çerçevesinde örgütlerin stratejik insan kaynağına nasıl odaklandığını temel alarak yetenek yönetiminin rolünü analiz etmektedir. Kaynak temelli görüş, değerli, nadir, taklit edilemez ve ikame edilemez kaynakları rekabet üstünlüğünün temel kaynağı olarak tanımlarken, stratejik uyum yaklaşımı bu kaynakların örgütün stratejik yönelimiyle tutarlı bir biçimde hizalanmasının performans için kritik olduğunu ileri sürmektedir. Ancak değişken ve belirsiz çevresel koşullar, rekabet avantajının yalnızca stratejik kaynaklara sahip olmakla değil, bu kaynakları zaman içinde yenileme, dönüştürme ve yeniden yapılandırma kapasitesiyle sürdürülebileceğini göstermiştir. Bu noktada dinamik yetenekler kuramı kritik bir tamamlayıcı bakış sunmaktadır. Stratejik bir kaynak olarak insanı merkeze alan yetenek yönetimi ise bu üç kuramsal yaklaşımın kesişim noktasında yer almakta; bir yandan stratejik hedefleri destekleyen davranışsal tutarlılığı sağlarken, diğer yandan örgütün yenilenme kapasitesinin artmasını mümkün kılmaktadır. Dolayısıyla yetenek yönetimi, sürdürülebilir rekabet üstünlüğünün aracı olarak değil, temel stratejik mekanizması olarak konumlanmaktadır.