Bu bölümde, örgütsel davranış literatüründe görece az çalışılmış ancak etkileri giderek daha görünür hale gelen örgütsel yalnızlık kavramı ele alınmaktadır. Örgütsel yalnızlık, bireyin iş ortamında anlamlı sosyal ilişkiler kuramaması ya da kurduğu ilişkilerden yeterli duygusal doyum sağlayamaması durumunda ortaya çıkar. Bu durum sadece bireysel bir his olarak değil, aynı zamanda örgüt yapısı, liderlik tarzı, iletişim biçimi ve işyeri kültürü gibi kurumsal unsurlar tarafından şekillenen bir olgu olarak değerlendirilmelidir. Bölümde, örgütsel yalnızlık kurumsal sessizlikle birlikte ele alınmakta ve bu iki yapının çalışanların aidiyet duygusu, katılım düzeyi ve psikolojik iyi oluşu üzerindeki etkileri tartışılmaktadır. İletişim engelleri, korkuya dayalı yönetim anlayışı, dışlayıcı örgütsel normlar ve geri bildirim eksikliği gibi faktörlerin sessizlik ortamını güçlendirdiği ve yalnızlaşmayı pekiştirdiği vurgulanmaktadır. Bu çerçevede sosyal kimlik teorisi, örgütsel destek teorisi ve iş talepleri kaynaklar modeli gibi yaklaşımlar kuramsal bir temel olarak kullanılmaktadır. Örgütsel yalnızlık bireysel düzeyde iş doyumunu ve psikolojik dayanıklılığı olumsuz etkileyebilir. Kurumsal düzeyde ise üretkenlik, örgütsel bağlılık ve yenilikçilik gibi temel çıktıların zayıflamasına yol açabilir. Bölümün sonunda örgütsel yalnızlıkla başa çıkmak için liderlik yaklaşımının gözden geçirilmesine, sosyal bağların güçlendirilmesine ve sessizlik kültürünün dönüştürülmesine yönelik çözüm önerileri sunulmaktadır.