Örgütsel değişim, küresel rekabetin, dijital dönüşümün ve toplumsal beklentilerin hızla farklılaştığı günümüz koşullarında, kurumların varlıklarını sürdürebilmeleri için kaçınılmaz bir süreç hâline gelmiştir. Değişim, yalnızca örgüt yapısını değil; stratejileri, kültürel kodları, iletişim biçimlerini ve bireyler arası ilişkileri de yeniden şekillendirmektedir. Ancak her dönüşüm, belirsizlik, istikrar kaybı ve mevcut düzenin tehdit altına girdiği algısını beraberinde getirerek bireylerde ve gruplarda direnç davranışlarının ortaya çıkmasına neden olmaktadır. Direnç, çoğu zaman bir engel olarak görülse de aslında örgütlerin kendilerini koruma, yönlerini yeniden değerlendirme ve değişim sürecine ilişkin geri bildirim üretme biçimi olarak işlev görmektedir. Değişim ile direnç arasındaki etkileşim, örgütlerde güç dağılımını sürekli yeniden inşa etmektedir. Direnç yalnızca bir karşı duruş değil, aynı zamanda otoritenin, meşruiyetin ve kontrolün nasıl uygulandığına dair bir sorgulama biçimidir. Bu süreçte bazı aktörler mevcut konumlarını korumaya çalışırken; bilgi, ilişkisel sermaye veya sembolik etki gücüne sahip olanlar yeni otorite biçimleri geliştirmektedir. Teknolojik yenilikler, esnek çalışma biçimleri ve öğrenme odaklı örgüt kültürleri bu güç temellerini çeşitlendirmekte; örgütleri katı hiyerarşilerden uzaklaştırarak daha paylaşımcı ve ağ temelli etkileşim sistemlerine yöneltmektedir.  Bu çerçevede örgütsel güç, sabit bir otorite alanı olmaktan çıkarak, bilgiye erişim, sosyal etkileşim ve kültürel meşruiyet üzerinden sürekli yeniden üretilen dinamik bir süreç biçimini almaktadır. Bu dönüşümün doğru anlaşılması, değişimin yönetiminde sürdürülebilir denge ve etkililik açısından temel bir gereklilik teşkil etmektedir.