Dünyada yaşanan ekonomik, teknolojik ve dijital dönüşümler, ülkelerin rekabetçilik anlayışını derinden etkilemiştir. Bu süreçte rekabetçilik, bir ülkenin yalnızca ekonomik performansının değil; aynı zamanda kurumsal yönetişim kapasitesinin, inovasyon gücünün ve teknolojik adaptasyon düzeyinin bir göstergesi haline gelmiştir. Yüksek rekabet gücüne sahip ülkeler, sürdürülebilir kalkınma hedeflerine ulaşmada daha kararlı ve esnek ekonomik yapılara sahiptir. Bu nedenle rekabetçilik, günümüz politika yapıcıları açısından ekonomik büyüme, istihdam, yenilikçilik ve çevresel sürdürülebilirlik arasındaki dengeyi sağlayan temel bir stratejik unsur olarak değerlendirilmektedir. Bu çalışma, IMD (International Institute for Management Development) tarafından yayımlanan 2025 Dünya Rekabetçilik Endeksi verilerine dayanarak Türkiye’nin rekabetçilik performansını G7 ülkeleriyle karşılaştırmalı bir şekilde değerlendirilmesini amaçlamaktadır. Endeks; ekonomik performans, hükümet verimliliği, iş dünyası verimliliği ve altyapı olmak üzere dört temel boyuttan oluşmaktadır. Her bir boyut, ülkelerin ekonomik kapasitesini, kurumsal etkinliğini, iş dünyasının dinamizmini ve altyapı yeterliliğini ölçmektedir. Çalışmada, Türkiye’nin her bir kriterdeki performansı G7 ülkeleri ile karşılaştırılmıştır. Analiz sürecinde, yalnızca ham veriler dikkate alınarak değerlendirme yapılmıştır. Araştırmada, IMD 2025 yılına ait nicel veriler kullanılmış, elde edilen bulgular tablo ve grafikler aracılığıyla görselleştirilmiştir. Bu sayede Türkiye’nin rekabetçilik performansındaki güçlü ve zayıf yönler net biçimde ortaya konulmuştur. Sonuçlara göre, Türkiye’nin genel rekabetçilik puanı 40,41 olup G7 ortalamasının oldukça altındadır. Ekonomik performans açısından Türkiye 49,16 puanla orta düzeyde yer alırken, hükümet verimliliği 21,51 puanla ve iş dünyası verimliliği 3,78 puanla en düşük seviyelerdedir. Altyapı kriterinde ise Türkiye 31,3 puan alarak sınırlı bir gelişim göstermiştir. Bu bulgular, Türkiye’nin rekabetçilik performansını sınırlayan başlıca unsurların kurumsal etkinlik eksikliği, yönetimsel öngörülebilirlik zayıflığı, inovasyon ekosisteminin yetersizliği ve dijital dönüşümün istenilen hızda gerçekleşmemesi olduğunu göstermektedir. Özellikle hükümet verimliliği ve iş dünyası verimliliği kriterlerinde oluşan performans açığı, ekonomik büyüme potansiyelinin sürdürülebilir biçimde kullanılmasını zorlaştırmaktadır. Ayrıca, altyapı alanındaki gerilik; eğitim, araştırma-geliştirme ve yeşil enerji yatırımlarında uzun vadeli stratejik planlamaya olan ihtiyacı ortaya koymaktadır. Çalışma sonuçları, kamu yönetiminde veriye dayalı karar alma süreçlerinin geliştirilmesi ve Türkiye’nin makroekonomik göstergeleriyle yapısal reform alanları arasında daha güçlü bir bağ kurulması gerektiğini göstermektedir. Sonuç olarak, Türkiye’nin rekabetçilik endeksindeki konumunu iyileştirebilmesi, yalnızca ekonomik büyüme oranlarını artırmakla değil; kurumsal yönetişim kalitesini güçlendirmek, dijital dönüşüm yatırımlarını hızlandırmak, sürdürülebilir altyapı projelerini yaygınlaştırmak ve nitelikli insan kaynağına yönelik politikaları uygulamakla mümkündür. Bu kapsamda geliştirilecek bütüncül politika çerçevesi, Türkiye’nin küresel değer zincirlerindeki konumunu güçlendirecek, yenilik temelli üretim yapısını destekleyecek ve uzun vadede rekabetçi avantaj yaratacaktır.