Bu bölüm dijitalleşme çağında gazetecilik etiğinin tarihsel olarak inşa edilmiş kurumsal temellerinin nasıl aşındığını ve bu erozyonun özellikle spor gazeteciliği alanında nasıl daha kırılgan ve görünür bir hâl aldığını incelemektedir. Modern ve geleneksel gazeteciliğin doğruluk, nesnellik, kamu yararı, kaynak sorumluluğu ve hesap verebilirlik gibi etik ilkeler etrafında kurduğu kurumsal yapıların; haber merkezleri, editoryal hiyerarşi, meslek örgütleri ve özdenetim mekanizmaları aracılığıyla nasıl işlediği tartışılmakta, ardından dijital medya ekosisteminin bu yapıları hangi dinamikler üzerinden zayıflattığı analiz edilmektedir. Platform kapitalizmi, algoritmik sıralama mantığı, hız rejimi, tıklanma ve etkileşim ekonomisi, post-truth bilgi rejimi ve anonim kaynaklara dayalı “ikinci el habercilik” gibi süreçlerin, gazeteciliğin hakikat iddiasını ve kamusal denetim işlevini nasıl dönüştürdüğü ortaya konulmaktadır. Çalışma bu dönüşümün spor gazeteciliğinde transfer haberciliği, fenomen kültürü, kulüp medyası, taraftar baskısı ve dijital linç pratikleri üzerinden somutlaştığını savunmakta; bir yandan bu alanı dijital çağın etik krizlerinin laboratuvarı olarak kavramsallaştırırken, diğer yandan doğrulama rejimleri, kurumsal ilişkiler, eğitim modelleri ve spor gazeteciliği için özgül etik ilkeler önererek gazetecilik etiğinin dijital koşullara uyarlanmasına yönelik normatif bir çerçeve geliştirmeyi amaçlamaktadır.