Nöroyoğun bakım hastaları travmatik beyin hasarı, intrakraniyal kanamalar, subaraknoid kanama, beyin tümörleri ve kompleks spinal cerrahiler sonrası gelişebilen sekonder beyin hasarı açısından yüksek risk taşımaktadır. Bu hasta grubunda mortalite ve uzun dönem nörolojik morbiditenin önemli bir kısmı primer hasardan ziyade, hipoksi, iskemi, artmış intrakraniyal basınç, bozulmuş serebral perfüzyon ve metabolik kriz gibi sekonder fizyopatolojik süreçlerle ilişkilidir. Geleneksel klinik nörolojik muayene ve tekil monitörizasyon yöntemleri, bu karmaşık süreçleri erken dönemde saptamakta sıklıkla yetersiz kalmaktadır. Bu nedenle multimodal nöromonitörizasyon (MMM), modern nöroyoğun bakımın temel bileşenlerinden biri haline gelmiştir.

Multimodal nöromonitörizasyon; intrakraniyal basınç, serebral perfüzyon basıncı, beyin doku oksijenasyonu, serebral kan akımı, otoregülasyon, elektriksel aktivite ve metabolik parametrelerin eş zamanlı ve entegre olarak değerlendirilmesini amaçlar. Bu yaklaşım, sekonder beyin hasarının erken tanınmasına, fizyolojik trendlerin izlenmesine ve tedavinin bireyselleştirilmesine olanak sağlar. PbtO₂, ICP, TCD, EEG, NIRS ve serebral mikrodiyaliz gibi yöntemlerin birlikte kullanımı, tek bir parametreye dayalı kararların yol açabileceği yanlış yorum riskini azaltır. Ayrıca MMM, osmoterapi, ventilasyon stratejileri, hemodinamik yönetim ve sedasyon derinliğinin hastaya özgü olarak optimize edilmesini mümkün kılar.

Bu bölüm, nöroyoğun bakımda yaygın olarak kullanılan multimodal monitörizasyon araçları, fizyolojik temelleri, avantaj ve kısıtlılıkları ile ele alınmış; komplikasyonların erken tanınması ve yönetiminde MMM’nin klinik katkısı tartışılmıştır. Sonuç olarak, multimodal nöromonitörizasyon, nöroyoğun bakımda komplikasyonların önlenmesi ve yönetiminde fizyolojik verilerin bütüncül değerlendirilmesini sağlayan, hasta sonuçlarını iyileştirme potansiyeline sahip çağdaş bir yaklaşımdır.