Bu çalışma düşük maliyetli ve malzemesi sınırlı kuyumculuk atölyelerinde uygulanabilecek  deneysel döküm yöntemlerini, sistematik olarak incelemeyi amaçlamaktadır. Geleneksel döküm tekniklerinde yüzey tamamıyla kalıba bağlı bire bir olarak oluştuğundan, kalıbın dışında bir doku bu yöntem içinde üretilememektedir. Günümüzde doku çeşitliliğine ve kişiye özgü tasarımlara yönelik artan talep nedeniyle, kalıp dışı davranış sergileyen organik, inorganik ve polimer türevli alternatif malzemelerin dökümünde oluşturduğu yüzeylerin araştırılmasını gerekli hale getirmiştir. Çalışmada organik (fasulye, pirinç, limon çekirdeği, çam yaprağı, çalı süpürgesi, ceviz kabuğu vb. ),  kompozit ( strafor ve lastik) ve inorganik-mineral bazlı ( tuz, alçı, cam bilye vb. ) çok çeşitli malzemeler kullanılmıştır. Kullanılan her malzemenin metal akışı ve yüzey davranışını incelemek amacıyla ayrı ayrı döküm yapılarak test edilmiş; dökümlerin sonuçları fotoğraf ve gözlem yollarıyla kayıt altına alınmıştır. Yüzey karakteristikleri, metal akışını yönlendiren temel değişken olarak ele alınmış ve oluşan doku tipleri bu doğrultuda sınıflandırılmıştır. Bulgular, organik malzemelerin rastlantısal, dokuyla orantılı ve granülasyon benzeri yüzeyler oluşturduğunu; inorganik ve kompozit malzemelerin ise daha kontrollü, malzeme sınırlarında biriken katmanlı  dokular oluşturduğu  yönünde raporlanmıştır. Bu sonuçlar düşük bütçeli ve erişilebilir basit malzemelerle uygulanabilen deneysel döküm tekniklerinin kişiye özgü form oluşturmada güçlü bir yöntem olarak kullanılabileceğini ortaya koymaktadır. Bu çalışma, kuyumculuk öğrencileri, tasarımcılar ve teknikle ilgilenen araştırmacılar için kolay erişilebilen malzemelerle oluşturulmuş geniş bir doku sözlüğü sunmakta; ayrıca deneysel dökümün eğitim müfredatına entegrasyonu için uygulanabilir bir model önermektedir.