20. yüzyılın başlarında tiyatro sanatında yeni arayışların başlaması klasik temsil anlayışı karşısında teatrallik kavramının ortaya çıkmasına zemin hazırlamıştır. Bu dönemin tiyatro insanları, tiyatronun özerkliğini kazanması düşüncesinden hareketle tiyatronun kendi sahnesel araçlarını öncelemiş, oyuncu ve seyirci ilişkisini yeniden tanımlamaya başlamıştır. Bu dönemin sanatçıları arasında çığır açan bir tiyatro insanı olan Meyerhold’un yeni biçim arayışları ve oyuncu seyirci ilişkisinin merkeze alındığı tiyatro araştırması yaşamı boyunca sürmüştür. Meyerhold’un Biyomekanik olarak bilinen sistemi Tiyatro Stüdyosu yıllarından başlayarak Meyerhold Tiyatrosu’ndaki ses getiren yapımlarına kadar yaklaşık 15 yıllık bir zaman diliminde rafine hale gelmiş, yine de Meyerhold uygulamasını sürekli geliştirmeye devam etmiştir. Biyomekanik, bu çalışma içinde oyuncu açısından teatral bir bakış açısı olarak ele alınmış ve temel kavramlarıyla incelenmiştir. Biyomekanik çalışma sadece fiziksel çalışma değil, dramatik yapılarla örülmüş eylem kompozisyonlarıdır ve oyuncuya aynı zamanda bir bakış açısı öğretir. Bu oyuncu dramaturjisinin bir diğer görüngüsü montaj ilkesidir. Oyuncu biyomekanik çalışma yoluyla bu türlü düşünme becerisi de edinir. Bu durumda oyuncunun hangi malzemeyle karşılaştığından çok malzemeyi nasıl ele alıp ifade ettiği değer kazanır. Biyomekanik bakış açısı oyuncuya verili koşulların dışında kendi sanatını icra edebileceği sağlam bir zemin yaratmanın yollarını öğretir.