Türkiye’nin sınır ötesi askerî müdahaleleri, yalnızca bölgesel güç mücadelesi bağlamında değil, ulusal güvenlik ve uluslararası hukuk perspektifi çerçevesinde şekillenmektedir. PKK ve uzantıları, Türkiye tarafından ulusal bütünlüğe yönelik doğrudan tehdit olarak görülmekte ve bu nedenle “önleyici güvenlik” anlayışıyla kaynağında bertaraf edilmek istenmektedir. Bu strateji, meşru müdafaa hakkına dayanırken aynı zamanda Türkiye’nin bölgesel aktörlerle ilişkilerini de derinden etkilemiştir. ABD, Rusya, İsrail, İran ve Avrupa devletlerinin PKK/PYD/YPG’ye sağladığı destek, Türkiye’nin müttefiklik ilişkilerini sorgulamasına yol açmış; NATO içindeki tartışmaları da beraberinde getirmiştir. Ankara, özellikle Rusya ile koordinasyon zorunluluğu nedeniyle denge politikası yürütmek durumunda kalmıştır. Türkiye’nin güvenlik yaklaşımı yalnızca askerî caydırıcılıkla sınırlı kalmayıp, diplomasi, istihbarat, insani güvenlik ve yerel yönetişim unsurlarını da içermektedir. Çalışmada, uluslararası hukuk temelinde Türkiye’nin müdahale hakları ve devlet dışı silahlı aktörlerle mücadelenin tarihsel boyutu incelenmiştir. PKK/PYD/YPG’nin dış desteklerle bölgede özerk bir yapı kurma çabaları vurgulanmış; Türkiye’nin İHA ve SİHA’larla güçlendirdiği proaktif stratejisine rağmen kalıcı istikrar için sosyoekonomik ve kültürel adımların da gerekliliği ifade edilmiştir. Ayrıca Türkiye’nin, ABD ve İsrail başta olmak üzere bölgesel aktörlerin planlarına karşı kırmızı çizgilerini netleştirmesi, propaganda savaşına karşı etkili iletişim stratejileri geliştirmesi gerektiği sonucuna ulaşılmıştır. Genel olarak çalışma, Türkiye’nin ulusal güvenliğini korumada askeri gücü, teknolojik üstünlüğü ve stratejik aklı bir arada kullanması gerektiğini ortaya koymaktadır.