İçinde bulunduğumuz yüz yılda bilgi ve iletişim teknolojilerindeki hızlı gelişmeler, eğitim kurumalarında köklü değişimlere neden olmuş ve bu süreç “dijital dönüşüm” olarak adlandırılmıştır. Eğitim kurumları teknolojik araçları sınıfa entegre etmekle kalmamış öğretme ve öğrenme süreçlerini yeniden yapılandırmak zorunda kalmışlardır. Dijital dönüşüm sürecinde öğretmen, öğrenci ve eğitim kurumlarının geleneksel rolleri değişmiş, öğrenciler daha aktif katılımcılar haline gelmişler ve öğretmenler de onlara rehberlik rollerini üstlenmişlerdir. COVID-19 pandemisinin de etkisiyle dijital dönüşümde uzaktan eğitim ve çevrimiçi eğitim kavramları hayatımıza girmiştir. Eğitim öğretim süreçlerinde kullanılan araçlar oldukça genişlemiştir. Eğitim Bilişim Ağı (EBA), çeşitli uzaktan eğitim platformları, artırılmış gerçeklik, sanal gerçeklik, yapay zekâ ve metaverse gibi teknolojilerle ders içerikleri daha etkili ve etkileşimli hale gelmiştir. Eğitim kurumlarını geleneksel yapıdan daha esnek bir yapıya sahip olmasına neden olan dijital dönüşüm aynı zamanda fırsat eşitsizliklerini, etik sorunları, fiziki sosyal ilişkilerin zayıflaması, gizlilik ve güvenlik sorunlarını da beraberinde getirmiştir. Teknoloji bağımlığı kavramı da bu süreçte konuşulmaya başlanmıştır. Temel eğitimden yüksek öğretim kurumlarına (YÖK) kadar her seviyedeki eğitim kurumu büyük veri, yapay zekâ, dijital kütüphaneler ve uzaktan çevrimiçi öğrenme ortamları yeni teknolojilerle eğitimde kaliteyi artırmayı amaçlamışlardır. YÖK dijital dönüşüm politikalarıyla dijital yetkinliklerin ve süreçlerin geliştirilmesini desteklemiştir. Bu gelişmeler kapsamında eğitim kurumlarında öğrenci merkezli, yenilikçi ve daha esnek bir yapının oluşmasına katkı sağlamıştır.