Bu çalışma, travmanın yalnızca bireysel bir ruhsal deneyim olmadığını; ebeveynlik stilleri, aile dinamikleri ve toplumsal koşullar aracılığıyla kuşaklar boyunca aktarılabilen karmaşık bir süreç olduğunu ele almaktadır. Öncelikle kuşak kavramı; sessiz kuşak, bebek patlaması kuşağı, X, Y, Z ve Alfa kuşakları üzerinden tanımlanmış, sosyoekonomik dönüşümler, teknolojik ilerlemeler ve kültürel değişimlerin çocuk yetiştirme biçimlerine etkisi vurgulanmıştır.

Travma, bireyin ruhsal ve bedensel bütünlüğünü tehdit eden ölüm, afet, savaş, şiddet, ihmal ve istismar gibi olaylar sonucu ortaya çıkan sarsıcı yaşantılar olarak tanımlanır. Gelişimsel travma kavramı, özellikle erken çocuklukta yinelenen ya da uzun süren olumsuz yaşantıların yetişkinlikte depresyon, anksiyete, bağımlılık ve travma sonrası stres bozukluğu (TSSB) gibi ciddi psikopatolojilere zemin hazırladığını göstermektedir.

Kuşaklararası travma geçişi, ebeveynlerin veya önceki kuşakların yaşadığı olumsuz deneyimlerin bilinçli ya da bilinçdışı yollarla sonraki nesillere aktarılmasıdır. Çocuklukta istismar ve ihmal yaşamış ebeveynlerin, kendi çocuklarına daha fazla kötü muamelede bulunma eğiliminde olduğu, empatik yaklaşım eksikliği ve şiddet odaklı ebeveynlik stillerinin bu aktarımı pekiştirdiği görülmektedir. Benzer şekilde savaş, soykırım, göç ve yoksulluk gibi toplumsal travmalar da doğrudan yaşanmamış olsa bile ikinci ve üçüncü kuşakları sekonder travmatizasyon yoluyla etkileyebilmektedir.

Psikotravmatoloji, travmanın klinik, kültürel ve toplumsal boyutlarını inceleyen disiplinlerarası bir alan olarak bu aktarım süreçlerini anlamaya ve önlemeye odaklanır. Dissosiyatif bozukluklar ve TSSB, kuşaklararası travma literatüründe öne çıkan psikopatolojilerdir. Modern psikotravmatoloji amacı ebeveynlik stillerinin yeniden yapılandırılması ve kültürel bağlamı dikkate alan erken müdahalelerle ruhsal travmanın nesiller boyu sürmesini önlemeye çalışmaktır.