İletişimin hızı ve yoğunluğu, kamu meselelerinin görünürlüğünü artırsa da kalıcı ve derinlikli bir kamusal alan üretmek için tek başına yeterli değildir. Çalışma, Arendt’in görünürlük/müşterek dünya ayrımından ve Ranciere’in demokrasi paradoksundan hareketle Lippmann ve Sennett’in kamusal ilgisizleşme teşhisleri ile Habermas’ın yapısal dönüşüm okumasını bir araya getirir. Bu kuramsal hat, dijital platformların dikkat ve duygulanım ekonomileriyle birleştiğinde ortaya çıkan anlık dolaşım–kısa ömürlü tartışma gerilimini açıklar. Warner’ın kamular/karşı-kamular çerçevesi ve context collapse tartışması, çevrimiçi çoğulluğun nasıl parçalanabildiğini gösteriyor. Çalışma, kamusallığın kalıcılığını ölçmek üzere üç gösterge önerir: Dolaşım süresi, karşı-argüman yoğunluğu, kurumsal yankılanma. Güncel vakalar, kamuoyu baskısının kararları tetikleyebildiğini; ancak tartışmanın kurumsal yapılara (meclis, yargı, düzenleyiciler, kamusal yayıncılık, STK’lar) taşınmadıkça sönümlendiğini ortaya koyar. Sonuç olarak hız tetikleyici, kurumlar ise kamusallığın taşıyıcısıdır.