Örgütsel siyaset, modern yönetim ve organizasyon literatüründe güç, çıkar ve etki ilişkilerinin kesişiminde yer alan, örgütsel yaşamın kaçınılmaz bir boyutu olarak kabul edilmektedir. Bu olgu, bireylerin kendi hedeflerini gerçekleştirmek ya da örgütsel süreçlerde etkin rol üstlenmek amacıyla çeşitli stratejiler ve taktikler geliştirmesi sonucunda somutlaşmaktadır. Siyasi davranışlar, bir taraftan bireylerin örgüt içerisindeki konumlarını güçlendirmelerine, kaynaklara erişim sağlamalarına ve karar alma mekanizmalarını etkilemelerine imkân tanırken, diğer taraftan örgütsel adalet algısı, güven ortamı ve etik iklim üzerinde doğrudan belirleyici etkiler yaratmaktadır. Bütün bunların yanı sıra literatürde, örgütsel siyasetin yalnızca yıkıcı sonuçlar doğuran bir süreç olmadığına dikkat çekilmekte; etik normlarla uyumlu, şeffaf ve liyakat temelli sistemler çerçevesinde yönetildiğinde yapıcı bir rol üstlenebileceği vurgulanmaktadır. Bu bağlamda örgütsel siyaset, öğrenme kültürünün gelişmesini, stratejik uyumun artmasını ve daha katılımcı karar süreçlerinin ortaya çıkmasını destekleyebilir. Özellikle etik liderlik, örgütlerde güven ve adaletin tesis edilmesi yoluyla siyasetin olumsuz etkilerini sınırlamakta ve siyasi davranışları kurumsal faydaya hizmet eden bir araç haline dönüştürmektedir. Bununla birlikte liyakat esaslı, performans sistemleri, şeffaf iletişim kanalları ve güçlü kurumsal değerler, örgütsel siyasetin yapıcı yönlerini güçlendiren tamamlayıcı mekanizmalar olarak öne çıkmaktadır. Organizasyon içerisindeki yönetici ve çalışanların birbirleriyle ilişkilerini konu alan içsel pazarlama açısından örgütsel siyaset davranışları değerlendirildiğinde etkileşimli iletişime aracılık edebilme potansiyeline sahip olduğunu söylemek mümkündür. Sonuç olarak, örgütsel siyaseti bastırmak ya da görmezden gelmek yerine, etik sınırlar içerisinde dönüştürmek ve yönetmek hem bireysel hem de kurumsal düzeyde sürdürülebilir rekabet avantajı yaratmanın temel koşullarından biri olarak değerlendirilmektedir.