Dijitalleşme, yalnızca ekonomik süreçleri ve örgütsel verimliliği değil, aynı zamanda güç ilişkilerinin kuruluşunu ve yeniden dağılımını dönüştüren köklü bir paradigma kayması olarak değerlendirilmektedir. Dijital çağda bilgi, şiddet ve servetin ötesinde en esnek ve stratejik güç kaynağı haline gelmiştir. Çalışmanın amacı, sadece dijitalleşmenin örgütsel verimlilik ve ekonomik değiş tokuş süreçlerini değil, aynı zamanda toplumsal güç ilişkilerini nasıl dönüştürdüğünü incelemektir. Çalışmada beş temel eksen ele alınmaktadır: dijital çağda bilgiye sahip olmanın politik etkisi, algoritmik yönetim, gözetim ve güç, sosyal medya ve iç iletişim ile dijital mikro-politikalar. Dijitalleşme, bilgi üretim ve dolaşımını iktidar aracı haline getirmekte; arşivleme, sınıflandırma ve algoritmik düzenlemeler yoluyla örgütlerde ve toplumlarda güç dengelerini yeniden şekillendirmektedir. Algoritmik yönetim, çalışanların sürekli gözetimi ve performans ölçümüyle kontrolü derinleştirebilirken, şeffaflık ve katılım ilkeleriyle tasarlandığında rehberlik ve yetkilendirme işlevi görebilmektedir. Sosyal medya ise gündem belirleme ve görünürlük siyaseti aracılığıyla yeni iktidar ilişkileri üretirken, aynı zamanda düşük öncelikli aktörlere seslerini duyurma olanağı sağlamaktadır. İç iletişim ve dijital mikro-politikalar, örgüt içindeki görünmez güç hatlarını açığa çıkarmakta; dijital araçlar katılımı artırma potansiyeli taşırken aynı zamanda gözetim mekanizmalarını güçlendirmektedir. Demokratikleşme yönünde ilerleme için simetrik iletişim, şeffaflık, veri asgariyeti ve hesap verebilirlik ilkeleri kritik öneme sahiptir. Sonuç olarak çalışma, teknolojinin hangi norm ve kurallarla tasarlanıp işletildiğinin, dijital çağda adil ve kapsayıcı kurumların inşasında belirleyici olduğunu ortaya koymaktadır.