Spor yaralanmaları biyomekanik açıdan açıklanabilse de duygusal, bilişsel ve davranışsal süreçlerle yakından ilişkili çok yönlü bir deneyimdir (Green ve Weinberg, 2001). Bu çok boyutlu etkiler, yoğun antrenman ve hazırlık süreçlerinde yaralanma riskinin artışıyla daha da belirgin hale gelmektedir. Nitekim müsabakalara hazırlık sürecinde artan antrenman yükü, performans gelişimini desteklerken aynı zamanda yaralanma riskini de artırabilmektedir. IOC tarafından yürütülen yaralanma takip programı kapsamında elde edilen bulgular, Pekin 2008’de sporcuların yaklaşık %10’unun (Junge vd., 2009), Londra 2012’de en az %11’inin (Engebretsen vd., 2013), Rio 2016’da %8’inin (Soligard vd., 2017)ve Tokyo 2020’de %9’unun (Soligard vd., 2023) en az bir yaralanma yaşadığını göstermektedir. Bu nedenle, yaralanmaların önlenmesi, risk faktörlerinin belirlenmesi ve rehabilitasyon süreçlerinin etkin yönetimi hem sporcu sağlığı hem de sportif performans açısından kritik öneme sahiptir. Bu bölümün amacı, sporcu yaralanmaları sürecinde ortaya çıkan psikolojik tepkileri açıklamak, bu tepkileri anlamada kullanılan uyum süreçleri ve kuramsal modelleri ele almak, rehabilitasyon süreçlerine etki eden psikolojik dinamikleri incelemek ve sporcu sağlığının korunmasında psikolojik müdahale yaklaşımlarının önemini vurgulamaktır.