Kedilerde gingivit, ağız mukozasını etkileyen kronik inflamatuar bir durum olup, histopatolojik özelliklerine göre farklı isimlerle tanımlanır. Hastalık, plak kaynaklı inflamasyonla başlar ve yalnızca gingiva ile sınırlıdır; ilerleyen olgularda periodontit gelişebilir. Bakteriyel biyofilm zamanla gram-negatif ve anaerobik mikroorganizmaların baskın olduğu bir ortam oluşturarak periodontal dokularda yıkıma neden olur. Gingivitin etiyopatogenezi multifaktöriyeldir; ağız hijyeni, sistemik hastalıklar, ilaçlar ve genetik yatkınlık gibi faktörler süreci etkiler. Bazı ırklar (Maltese, Minyatür Schnauzer, Boxer, Siyam) hastalığa yatkındır. Klinik olarak hiperemi, ödem, kanama, halitozis ve diş eti hiperplazisi gözlenir. Tanı, ağız muayenesi, periodontal prob ve radyografi ile konur. Gingivit şiddeti, belirli dişler üzerinden 0–3 arası bir skala ile değerlendirilir. Gingivit tedavisinde temel yaklaşım, plak ve tartarın uzaklaştırılması, düzenli profesyonel diş temizliği ve ağız hijyeninin sağlanmasıdır. Günlük diş fırçalama, supragingival plak kontrolünde en etkili yöntemdir; fırçalama ile düzelmeyen olgularda subgingival temizlik gerekebilir. Diş jelleri, su katkıları ve diş hijyeni çiğneme ürünleri destekleyici olarak kullanılabilir. Profesyonel temizlik genellikle genel anestezi altında yapılır; klorheksidin ile ağız çalkalanır, tartar fiziksel olarak uzaklaştırılır ve dişler parlatılır. İleri vakalarda lokal antiseptikler, antibakteriyel ajanlar ve periodontal cerrahi yöntemler uygulanabilir. Tedavi hem iyileştirici hem de koruyucu yaklaşımları içerir.