Bu bölüm, Osmanlı’dan Cumhuriyet’e beden eğitiminin dönüşümünü analiz ederek modern devletin bedeni nasıl bir siyasi, pedagojik ve biyopolitik alan olarak yeniden tanımladığını ortaya koymaktadır. 1869 Maarif-i Umumiye Nizamnamesi ile jimnastiğin zorunlu ders haline gelmesi, bedenin ilk kez kurumsal ve hukuki bir kategori olarak eğitim sistemine dahil edilmesini sağlamıştır. II. Meşrutiyet döneminde yapılan düzenlemeler ise beden eğitiminin sağlık, askeri hazırlık ve ulus-inşa süreçleriyle bütünleşmesine zemin hazırlamıştır. Selim Sırrı Tarcan’ın İsveç jimnastiğini Osmanlı’ya uyarlaması, pedagojik açıdan bilimsel, çocuk merkezli ve sağlık temelli bir modelin yerleşmesini sağlayarak Cumhuriyet müfredatının temelini oluşturmuştur. Bölüm, Cumhuriyet’in beden eğitimi politikalarının Tanzimat’tan itibaren gelişen kurumsal birikim, gençlik örgütlenmeleri ve modern spor kültürü üzerine inşa edildiğini ortaya koymaktadır.