Otantiklik, sanat ve müzik felsefesinde sürekli sorgulanan bir kavramdır çünkü kökeninde “insana özgü yaratım” fikri yatar. Sanat sözcüğünün etimolojik kökeni bile insanın bilinçli üretimine işaret eder; bu nedenle sanatın ne kadar “otantik” olduğu sorusu, yalnızca estetik değil aynı zamanda varoluşsal bir meseledir. Otantikliğin tartışılması, müziğin yalnızca teknik doğruluk ya da tarihsel sadakatle açıklanamayacağını, insan yaratıcılığının ve ifade gücünün sanatın derinliğinde merkezi bir rol oynadığını hatırlatır.

Geleneksel tanımlar besteci niyetine ve “doğru icra”ya sadakati öne çıkarsa da, günümüzde otantiklik daha çok üretici, eser ve dinleyici arasındaki ilişkisel deneyimde doğrulanmaktadır. Bu, dinleyicinin müzikle kurduğu duygusal bağ, kültürel bağlam ve performansın sahiciliği gibi unsurlarla şekillenir. Tartışmanın önemi de burada ortaya çıkar: Otantik olan, sabit bir öz değil, sürekli yeniden kurulan bir deneyimdir.

Yapay zekâ müziği, otantiklik sorusunu keskinleştiren güncel bir örnektir. Makine üretimi eserler teknik açıdan etkileyici olabilir, ancak onların insan deneyimi ve duygularından beslenen derinliği ne ölçüde taşıdığı belirsizdir. Bununla birlikte, insan ve makine arasındaki ortak üretim pratikleri, otantikliğin kaynağını yeniden tanımlamaktadır. Geleceğe dönük olarak, otantik olanın ölçütü insan ya da makine ayrımında değil, şeffaflık, etik beyan ve dinleyiciyle kurulan sahici ilişkide bulunabilecektir.