İbnü’l-Fârız (576/1181-632/1235), tasavvufî Arap şiirinin zirve ismi kabul edilmektedir. Onun “Nazmü’s-sülûk” adıyla da bilinen Kasîde-i Tâiyye’si, asırlar boyunca şerh edilmiş ve derin sembolik boyutlarıyla geniş bir literatür oluşturmuştur. Bu geleneğin son klasik halkası ise Abdülganî en-Nâblusî’nin (1050/1641-1143/1731) şerhidir. Elinizdeki eser, Kasîde-i Tâiyye’nin şerh geleneğini târihsel sürekliliği içinde ele almakta ve Nâblusî’nin şerhini merkeze alarak ayrıntılı bir inceleme sunmaktadır. Çalışmada önce İbnü’l-Fârız’ın hayâtı ve şiir anlayışı ele alınmakta, ardından Fergânî’den başlayarak Nâblusî’ye kadar Tâiyye şârihleri ve eserleri değerlendirilmektedir. Son bölümde ise beyitler tasnif edilerek Nâblusî’nin özgün yorumları çerçevesinde analiz edilmektedir. Bu kitap, tasavvuf araştırmaları ve Arap edebiyatı sahasında çalışanlar için klasik şerh geleneğinin zenginliğini ortaya koyan kapsamlı bir başvuru niteliği taşımaktadır.