Karizmatik liderlik, geleneksel liderlik kuramlarından farklı olarak, liderin kişisel nitelikleri, vizyoner yönü ve yüksek etkileme gücü üzerinden şekillenen, örgütsel ve toplumsal dönüşümleri mümkün kılan bir liderlik biçimi olarak literatürde önemli bir yer tutmaktadır. Max Weber'in sosyolojik yaklaşımıyla temellendirilen bu kavram, modern örgütsel davranış literatüründe dönüşüm, yenilik ve sürdürülebilir başarı gibi stratejik çıktılarla doğrudan ilişkilendirilmektedir. Karizmatik liderler, belirsizlik ve kriz dönemlerinde takipçilerine umut, yön ve anlam sunarak örgütsel dayanıklılığı artırmakta; kolektif hedefler etrafında güçlü bir bağlılık oluşturmaktadır. Bu bağlamda, liderin iletişim gücü, tutkulu söylemleri ve vizyon oluşturma kapasitesi, takipçilerin duygusal katılımını pekiştirerek, örgüt içinde motivasyonel bir sinerji yaratmaktadır. Ancak bu etkinin gölgesinde, karizmatik liderliğin beraberinde getirdiği bazı riskler de bulunmaktadır. Takipçilerin lidere koşulsuz bağlılığı, eleştirel düşünme mekanizmalarının zayıflamasına neden olabilirken, liderin kişisel çıkarlarını meşrulaştırma potansiyeli de etik açıdan sorunlu bir zemin oluşturabilir. Bu nedenle karizmatik liderlik, sadece bir güç ve ilham kaynağı değil; aynı zamanda dikkatle yönetilmesi gereken, çift yönlü dinamiklere sahip bir liderlik biçimidir. Dolayısıyla, karizmatik liderlik hem stratejik avantajları hem de potansiyel tehlikeleriyle bütüncül bir değerlendirme gerektiren karmaşık bir liderlik modelidir. Değişimin hızla aktığı, sınırların sürekli eridiği ve belirsizliklerin çoğaldığı günümüz dünyasında, karizmatik liderler bir pusula gibi örgütlerin yönünü belirlemekte ve stratejik etkilerini yeniden tanımlamaktadır. Bu bölümde karizmatik liderlik, hem örgütsel ve toplumsal alanda güçlü bir stratejik avantaj hem de etik açıdan sorgulanması gereken bir olgu olarak geniş bir yelpazede bütüncül bir perspektifle ele alınmaktadır.