Bu kitap bölümü, LGBTİQA+ hareketinin Türkiye’deki toplumsal ve siyasal etkilerini, Batı toplumlarında yarattığı köklü dönüşümlerle karşılaştırarak incelemektedir. Çalışma, toplumsal cinsiyet söyleminin ve LGBTİQA+ aktivizminin Batı'da hukuki ve kurumsal sistemleri yeniden tanımlayan bir paradigma değişimine yol açtığını analiz etmektedir. Türkiye’de ise hareketin sınırlı bir alanda görünürlük kazandığı, ancak toplumun büyük bir kesimince geleneksel Türk aile yapısını tehdit eden bir "risk faktörü" olarak algılandığı belirtilmektedir. Akademik literatürde hareket; kültürel çatışma, "pembe kapitalizm" ve evrensel insan hakları olmak üzere üç ana paradigmada ele alınmaktadır. Batı merkezli bilgi üretiminin küresel ölçekte yerel bilgi sistemlerini “epistemik itaat”e zorladığı eleştirisi getirilmektedir. Türk siyasetinde, özellikle 2000'li yıllarda AB uyum süreçleriyle gelen dolaylı pozitif gelişmelere rağmen, uzun soluklu iktidarın ikircikli bir politika izlediği öne sürülmektedir. Bir yandan varlığa izin verilirken, diğer yandan LGBTİQA+ konusu, ekonomik sorunların gölgesinde muhafazakâr desteği pekiştiren bir “ahlaki panik” unsuru olarak kullanılmaktadır. Türkiye’deki heteroseksüel düzene dayalı aile yapısının içeriden bir “homonormativite” modeline ihtiyaç duymadığı, ancak kapsayıcı politikaların gerekliliği vurgulanmaktadır. Çalışma, LGBTİQA+ meselesinin geleceğinin yalnızca iç dinamiklerle değil, uluslararası güç ilişkileri ve siyasal söylem stratejileri tarafından da biçimlendirileceği uyarısında bulunmaktadır.