Cerrahi alan enfeksiyonları (CAE), nöroşirurjide morbidite, mortalite ve maliyet artışının önde gelen nedenlerinden biridir. Kraniyal girişimlerde enfeksiyon oranları genellikle %1–3, spinal enstrümantasyon cerrahilerinde ise %2–10 arasındadır. Özellikle implant veya enstrümantasyon kullanılan olgularda, sistemik antibiyotiklerin dokuda yeterli konsantrasyona ulaşamaması, biyofilm oluşumunun engellenememesi ve lokal risk faktörlerinin (hematom, ölü boşluk, BOS kaçağı vb.) varlığı enfeksiyon riskini belirgin olarak artırmaktadır. Bu nedenle cerrahi alanda yüksek antibiyotik konsantrasyonu sağlarken sistemik toksisiteyi minimalize eden lokal antibiyotik uygulamaları, son yıllarda nöroşirurji pratiğinde giderek daha fazla gündeme gelmiştir. Yara içi vancomycin tozu, gentamisin emdirilmiş kolajen süngerler, kalsiyum sülfat (CaSO₄) temelli biyobozunur boncuklar, antibiyotik yüklü polimetilmetakrilat (PMMA) çimentolar ve antibiyotik emdirilmiş şant/kateter sistemleri hem kraniyal hem de spinal cerrahide yaygınlaşan örneklerdir. Son on yılda yayımlanan büyük kohortlar ve meta-analizler, özellikle spinal enstrümantasyon cerrahilerinde yara içi vancomycin tozu kullanımının CAE oranlarını anlamlı biçimde azalttığını, ventriküloperitoneal şant cerrahilerinde antibiyotik emdirilmiş kateterlerin enfeksiyon riskini düşürdüğünü göstermiştir. Öte yandan, doz, taşıyıcı materyal seçimi, direnç gelişimi ve uzun dönem güvenlilik konularında henüz tam bir standardizasyon sağlanamamıştır.