21. yüzyılda küresel ölçekte artan zorunlu göç hareketleri, göç yönetimini uluslararası siyasetin ve insani yönetişimin en kritik alanlarından biri haline getirmiştir. Bu süreçte Birleşmiş Milletler Mülteciler Yüksek Komiserliği (UNHCR), mülteci koruma rejiminin normatif ve operasyonel lideri olarak merkezi bir rol üstlenmektedir. Bu çalışma, UNHCR’nin göç yönetimi alanındaki faaliyetlerini ve iş birliği mekanizmalarını, dünyanın en fazla mülteci barındıran ülkesi olan Türkiye örneği üzerinden analiz etmektedir. 1960’ta başlayan ve 2016’daki Ev Sahibi Ülke Anlaşması ile kurumsal bir yasal zemine kavuşan Türkiye-UNHCR ilişkisi; kayıt, koruma, mevzuat uyumu, kapasite geliştirme ve sosyal uyum gibi çok boyutlu bir yapıyı kapsamaktadır. Çalışmada, UNHCR’nin Göç İdaresi Başkanlığı, bakanlıklar, yerel yönetimler ve sivil toplum kuruluşları ile yürüttüğü çok katmanlı yönetişim modeli incelenmektedir. Çalışma sonucunda, kurumun sadece operasyonel destek sağlayan bir yapı değil, aynı zamanda Türkiye’nin ulusal göç politikalarının uluslararası normlarla uyumlu hale getirilmesinde rehberlik eden stratejik bir ortak olduğu görülmüştür. Ancak, uluslararası sorumluluk paylaşımının yetersizliği, kayıt süreçlerindeki aksaklıklar ve artan göç karşıtlığı gibi temel zorluklar devam etmektedir.