20. yüzyılın ikinci yarısı itibaren dünya genelinde artan nüfus hareketleri, göçü evrensel bir sorun haline getirmiştir. Bu bağlamda göç alan ülkeler göçmen bireylerin kültürel entegrasyonundan eğitimlerine, ekonomik katılımlarından sağlık gereksinimlerine kadar çok çeşitli sorunlarla yüzleşmek durumunda kalmışlardır. Eğitim hem insan gücünün etkin kullanımı hem de toplumsal uyumun ve refahın en etkili aracılarından biri olması sebebiyle üzerinde durulması gereken bir kavramdır. Nitekim göç alan ülke eğitim aracılığıyla göçmen bireyin kültürel uyumunu sağlama, dili edinme ve kullanma becerilerini geliştirme ve gelecekte insan gücü olarak yetiştirme gibi hedefleri taşımaktadır. Göç, öğrencilerin eğitim yaşamını çok yönlü biçimde etkileyerek akademik sürekliliğin bozulmasına, öğrenme kayıplarına ve okul başarısında düşüşe yol açabilen önemli bir risk faktörüdür. Eğitim, göçmen bireylerin ev sahibi topluma uyumunda güçlü bir araç olmakla birlikte, göçmen öğrenciler eğitime erişim ve sürece katılım konusunda çeşitli güçlüklerle karşılaşmaktadır. Bu durum, eğitim sistemlerini yapısal ve pedagojik açıdan daha kapsayıcı politikalar geliştirmeye zorlamaktadır. Ancak uygulama sürecinde önemli zorluklar ortaya çıkmaktadır. Türkiye’de göçmen öğrencilerin akademik ve sosyal uyumlarında dil yeterliği, psiko-sosyal destek ve öğretmenlerin çok kültürlü yeterlikleri belirleyici unsurlar olarak öne çıkmaktadır. Eğitim sistemleri arasındaki yapısal farklılıklar nedeniyle önceki öğrenmelerin tanınması, aile katılımının güçlendirilmesi ve kapsayıcı okul ikliminin oluşturulması, öğrencilerin uyum ve motivasyonlarını artırmaktadır. Bu süreçte Milli Eğitim Bakanlığı başta olmak üzere yerel yönetimler, sivil toplum ve uluslararası kuruluşlar arasındaki iş birliği, göçmen öğrencilere sunulan hizmetlerin etkinliği ve sürdürülebilirliği açısından kritik bir role sahiptir.