Bu çalışma, kamu yönetiminde stratejik yönetim anlayışının evrimi bağlamında ortaya çıkan “stratejik çeviklik” olgusunu kuramsal ve uygulamalı boyutlarıyla incelemektedir. Geleneksel Weberyen bürokrasi modelinin, artan belirsizlik ve kriz ortamında kamu kurumlarının çevresel değişimlere hızlı ve esnek yanıt verme ihtiyacını tam olarak karşılayamadığı savunulmaktadır. Çalışmada stratejik çeviklik; organizasyonların fırsatları hızla değerlendirme, tehditleri minimize etme ve vizyonlarını dinamik biçimde uyarlama kapasitesi olarak ele alınmakta ve bu kavramın kamu yönetimi bağlamında özgün bir içerik kazandığı vurgulanmaktadır. Stratejik çeviklik bu çerçevede, kamu kurumlarının yapısal esnekliklerini artıran, karar alma ve uygulama süreçlerini hızlandıran ve öğrenme kapasitesini kurumsallaştıran bütüncül bir yönetim yaklaşımı olarak değerlendirilmektedir. Uluslararası örneklerin karşılaştırmalı analizi, hukuki güvenlik ve hesap verebilirlikten ödün vermeden çevik ve hibrit kamu yapılarının geliştirilebildiğini göstermektedir. Türkiye incelemesinde ise, bir yandan dijital altyapının gelişmesi ve genç nüfusun varlığı gibi dinamiklerin çeviklik potansiyelini yükselttiği, diğer yandan kurumsal kültür, örgütsel alışkanlıklar ve yönetsel pratiklerin bu potansiyelin tam olarak hayata geçirilmesini güçleştirdiğini göstermektedir. Bununla birlikte, özellikle son yıllarda Türkiye’deki çeşitli uygulamaların stratejik çevikliğin temel boyutlarıyla büyük ölçüde örtüştüğü de dikkati çekmektedir. Gelecekte yapılacak çalışmalarda, stratejik çevikliğin sektörel, ampirik ve siyasal değişken odaklı olarak farklı açılardan ele alınarak derinlemesine incelenmesi ve stratejik çevikliğin kamu yönetimi performansı ile vatandaş memnuniyeti üzerindeki somut etkilerinin araştırılması önerilmektedir.