Bu araştırmanın önemi, küresel nüfus artışı ve mevcut enerji kaynaklarının giderek yetersiz hâle gelmesiyle birlikte, hidrojen enerjisinin sürdürülebilir bir çözüm olarak yeniden gündeme gelmesinden kaynaklanmaktadır. Özellikle 1990’lı yılların sonlarından itibaren artan çevresel kaygılar ve iklim değişikliği, yenilenebilir enerji kaynaklarının kullanımını teşvik etmiş; bu doğrultuda hidrojen, düşük emisyon salımı, yüksek enerji yoğunluğu ve çok yönlü kullanım alanlarıyla dikkat çeken stratejik bir enerji taşıyıcısı olarak ön plana çıkmıştır. Bu çalışma, Türkiye’nin hidrojen ekonomisine geçiş sürecini; yenilenebilir enerji potansiyeli, jeopolitik konumu ve mevcut lojistik altyapısı bağlamında analiz etmeyi amaçlamaktadır. Araştırma kapsamında, Türkiye’nin hidrojen enerjisi üretimi ve lojistiği açısından mevcut enerji politikalarının yeterliliği ile jeopolitik konumunun stratejik bir avantaj sağlayıp sağlamadığı iki temel araştırma sorusu çerçevesinde ele alınmıştır. Literatür taramasına dayalı olarak gerçekleştirilen analizde, Türkiye’nin güneş, rüzgâr, jeotermal ve hidroelektrik enerji kaynaklarına ilişkin potansiyeli ayrıntılı biçimde incelenmiş; ayrıca Hidrojen Vadisi Projesi gibi somut stratejik girişimler değerlendirilmiştir. Elde edilen bulgular, Türkiye'nin hidrojen üretimi ve dağıtımı açısından önemli fırsatlara sahip olduğunu ortaya koymaktadır. Sonuç olarak, Türkiye’nin enerji arz güvenliğini artırmak ve 2053 net sıfır emisyon hedeflerine ulaşmak adına, hidrojen teknolojilerine yönelik bütüncül, uzun vadeli ve uygulamaya geçirilebilir bir ulusal strateji geliştirmesi gerekmektedir.