Turizm sektörü, günümüzde yalnızca doğal güzelliklerin ve kültürel varlıkların tanıtılmasıyla sınırlı kalmamakta; aynı zamanda doğal kaynakların alternatif kullanım alanlarını da içeren çok boyutlu bir yapıya dönüşmektedir. Bu çerçevede tuz kaynakları, turizmin çeşitlendirilmesine katkı sağlayabilecek önemli bir unsur olarak öne çıkmaktadır. Türkiye, hem jeolojik yapısı hem de tarihi birikimi bakımından zengin tuz rezervlerine sahip ülkelerden biridir. Dolayısıyla, tuz kaynaklarının turizm faaliyetlerine entegre edilmesi, ülkenin hem ekonomik hem de kültürel potansiyelini artırabilecek stratejik bir fırsat niteliği taşımaktadır.  Tuz, tarih boyunca yalnızca bir gıda katkı maddesi değil, aynı zamanda stratejik bir ekonomik değer olmuştur. Antik dönemlerden Osmanlı İmparatorluğu’na kadar birçok medeniyet, tuzun üretimi, ticareti ve vergilendirilmesi yoluyla gelir elde etmiştir. Osmanlı’da “tuz resmi” adıyla bilinen vergiler, devlet maliyesinde önemli bir paya sahipti. Bu bağlamda, tarihsel tuz yolları, tuz ocakları ve geleneksel üretim yöntemleri kültürel miras turizmi açısından değerlendirilebilecek unsurlardır.  Bu tür unsurların günümüzde turizm rotalarına entegre edilmesi, hem kültürel belleğin korunmasına hem de turizmde çeşitliliğin sağlanmasına katkıda bulunmaktadır.

Tuz kaynaklarının turizme entegrasyonunda en dikkat çekici alanlardan biri sağlık turizmidir. Özellikle tuz mağaraları ve tuz terapi merkezleri, solunum yolu hastalıkları (astım, bronşit, alerji vb.) için tamamlayıcı bir tedavi yöntemi olarak kullanılmaktadır. Avrupa’da Polonya (Wieliczka Tuz Madeni) ve Ukrayna (Solotvyno Tuz Mağaraları) bu alanda öne çıkan örneklerdir. Türkiye’de ise Iğdır Tuzluca Tuz Mağarası, tuz terapisi potansiyeliyle sağlık turizmine kazandırılabilecek önemli bir destinasyondur. Bu tür doğal alanların modern sağlık merkezleri ile bütünleştirilmesi, Türkiye’nin sağlık turizmindeki rekabet gücünü artırabilir.