Günümüzde göç olgusu, toplumsal, siyasal, ekonomik ve kültürel boyutlarıyla çok katmanlı bir süreç olarak ele alınmaktadır. Savaş, kıtlık, politik baskılar ve ekonomik nedenler, bireyleri zorunlu ya da gönüllü göçe yönlendirmektedir. Bu hareketlilik, yalnızca demografik yapıları dönüştürmekle kalmaz; aynı zamanda kimlik, aidiyet, toplumsal uyum ve kültürel üretim süreçlerinde derin etkiler yaratır. Özellikle son yıllarda Suriye iç savaşı ile yoğunlaşan kitlesel göç hareketleri, ev sahibi ülkelerde sosyal uyum, ekonomik entegrasyon ve kültürel etkileşim açısından önemli sorunlar ve fırsatlar doğurmuştur. Göç, bireysel ve kolektif travmaların yanı sıra çokkültürlülüğün ve kültürel melezliğin de kaynağı olmuştur. Bu bağlamda çağdaş sanat, göç temasını yalnızca estetik bir ifade aracı olarak değil; aynı zamanda toplumsal gerçeklikleri görünür kılan, aidiyet, ötekileştirme, kimlik kaybı ve kültürel çeşitlilik gibi meseleleri tartışmaya açan dönüştürücü bir pratik olarak ele almaktadır. Sanatçılar, bireysel deneyimlerden ve toplumsal gözlemlerden beslenerek göçün yarattığı travmaları ve dönüşümleri farklı estetik formlarla temsil etmekte; böylece kolektif hafızaya katkıda bulunmaktadır. Göçün sanatsal üretimlerdeki bu işlevi, sanatın kamusal alan ve toplumsal gerçeklik ile kurduğu ilişkinin yeniden tanımlanmasına olanak sağlamaktadır.