Müzikte ulusalcılık, 19. yüzyıldan günümüze hem estetik hem de sosyo-politik boyutlarıyla sanat tarihinin en tartışmalı olgularından biri olmuştur. Ulusal kimliğin müzikal temsili, yalnızca bestecilerin kişisel tercihleriyle sınırlı kalmamış, aynı zamanda dönemin politik atmosferi, toplumsal hareketleri ve kültürel bellek süreçleriyle doğrudan etkileşim içinde şekillenmiştir. Romantik dönemde halk ezgilerinin işlenmesiyle başlayan ulusalcı eğilimler, farklı coğrafyalarda ulus inşasının estetik araçlarından biri olarak işlev görmüştür. Özellikle Çek, Rus, İskandinav ve Balkan bestecilerinin eserlerinde ulusal motifler aracılığıyla kimlik inşası, Avrupa merkezli müzik geleneğine alternatif bir yönelim ortaya koymuştur. 20. yüzyılda modernizm, avangard ve küreselleşme süreçleri ulusalcılık anlayışını yeniden tanımlamış, kimi zaman direniş estetiği kimi zaman da kültürel mirasın güncellenmesi biçiminde yorumlanmıştır. Günümüzde ise müzikte ulusalcılık, yalnızca tarihsel bir fenomen olarak değil, kimlik, aidiyet ve kültürel çeşitliliğin yeniden düşünülmesi bağlamında önemini korumaktadır. Küresel müzik sahnesinde, elektronik müzikten çağdaş senfonik eserlere kadar farklı türlerde ulusal unsurların işlenişi, otantiklik, kültürel temsil ve estetik çeşitlilik tartışmalarını sürdürmektedir. Bu bağlamda müzikte ulusalcılığı tarihsel süreç içinde ele almak, yalnızca bestecilerin üslup tercihlerini değil, aynı zamanda müziksel pratiklerin ideolojik, kültürel ve estetik boyutlarını anlamak açısından gereklidir. Çalışma, ulusalcılığın müzik tarihindeki izlerini takip ederek, geçmişten günümüze uzanan estetik ve sosyo-kültürel dönüşümleri görünür kılmayı amaçlamaktadır.