Bu bölümde çocukluk ve ergenlikte düzenli hareketin halk sağlığı bağlamındaki stratejik önemi vurgulanmıştır. Hareketsizliğin küresel ölçekte bir risk faktörü olduğu, çocukluk çağı obezitesinin erişkin döneme taşındığı ve kemik-mineral yoğunluğu ile kardiyometabolik sağlık üzerindeki etkilerinin altı çizilmiştir. Sosyalleşme boyutunda sporun iletişim, öz düzenleme ve değer kazanımlarıyla ilişkilendirildiği; oyun temelli öğrenmenin fiziksel, bilişsel, duygusal ve sosyal gelişime çok yönlü katkılar sunduğu belirtilmiştir. Motor gelişim bölümünde kaba ve ince beceriler ayrımlaştırılmış, fiziksel etkinlik ve eğitsel oyunların beceri yeterliğini ve yaralanma önleyiciliğini desteklediği raporlanmıştır. Büyüme ve olgunlaşma ekseninde fiziksel aktivitenin kardiyorespiratuvar ve kassal uygunluk, kemik sağlığı, yürütücü işlevler ve psikolojik iyilik hâli üzerindeki olumlu etkileri verilmiştir. Program tasarımı için yaş ve biyolojik olgunlaşmaya duyarlı yüklenme, etkinlik çeşitlendirmesi, erken tek branşa uzmanlaşmadan kaçınma, izleme-değerlendirme göstergelerinin standardizasyonu ve okul-aile-paydaş iş birliği temelli yönetişim önerilmiştir; eşitlik ve erişilebilirlik ilkeleri doğrultusunda dezavantajlı gruplara uyarlanmış müdahale paketlerinin ölçeklenmesi gereğine dikkat çekilmiştir. Politika düzeyinde okul gününe gömülü orta şiddette hareketlilik ve kemik yükleyen oyunların standartlaştırılması gerektiği ifade edilmiştir. Motor yeterliğin fiziksel aktiviteyle karşılıklı beslenen bir katılım sarmalı oluşturduğu kuramsal yaklaşımla çerçevelenmiştir.