Çalışma, sanayi devrimi sonrası kurulan modern kentlerde türler arasındaki bağımlılığın kopma noktasına gelmesinden hareket etmektedir. İnsan, yüzyıllar boyu birlikte ve bağımlı olarak yaşadığı türlerden ve doğadan modern kentlerde uzaklaşmıştır. Kentte hayvan türlerine dönük uzaklaştırma ve insani ihtiyaçları adına nesneleştirilmeleri, metalaştırılmaları eleştirilmektedir. İnsan-merkezli bu bakış açısı sorunlu orta yer olarak tanımlanmaktadır. Modern kentlerde yoğun bir şekilde hayata geçmektedir. Sorunlu orta yerin ve modern kentin insanlığı götüreceği yerin yalnızlık çağı olacağı vurgulanmaktadır. Yalnızlık çağının ise sürdürülemez olduğunun altı çizilmektedir