“Çevre Tarihi: Uygarlığın Ekolojik Hafızası” adlı eser, çevre biliminin doğuşunu ve çevre tarihinin gelişimini uygarlıkların ekolojik deneyimleri üzerinden inceleyen disiplinler arası bir çalışmadır. Kitap, çevre sorunlarının tarihsel kökenlerini ve ekolojik bilincin kültürel, dini ve kurumsal temellerini ele alarak, insan-doğa etkileşimini tarihsel süreklilik içinde değerlendirmektedir.

Çalışmanın ilk bölümleri, çevre biliminin ortaya çıkışı, büyük çevre felaketleri ve ekolojinin bilimsel temellerini tartışmakta; antik çağlardan modern döneme uzanan su yönetimi, çevre hukuku ve altyapı uygulamalarını örneklemektedir. Anadolu ve Mezopotamya uygarlıklarının çevreci mirası, Osmanlı İmparatorluğu’nda çevre bilincinin kurumsal ve kültürel yansımaları, vakıfların çevreci misyonu ve arşiv belgelerindeki ekolojik duyarlılık ayrıntılı biçimde incelenmektedir. Ayrıca Budizm, Hinduizm, Yahudilik, Hristiyanlık ve İslam gibi inanç sistemlerinin doğa ile uyumlu yaşam anlayışları karşılaştırmalı olarak ele alınmaktadır.

Kitap, Türkiye’de çevre yönetiminin tarihsel gelişimini ve Avrupa Birliği sürecindeki çevre politikalarını küresel iş birlikleri bağlamında değerlendirmekte; çevre eğitiminin tarihsel gelişimi ve uygulama modelleri üzerinden bilinçli nesiller için sürdürülebilir bir gelecek vizyonu ortaya koymaktadır. Son bölümde ise çevre tarihinin eğitim, medya ve algı ile kurduğu ilişki tartışılarak, ekohafızanın günümüz çevre sorunlarına ve geleceğin çevre liderliğine yön verici gücü vurgulanmaktadır.

Bu eser, çevre tarihini yalnızca geçmişin bir inceleme alanı olarak değil, aynı zamanda günümüz çevre politikaları ve eğitim süreçleri için kurucu bir referans noktası olarak konumlandırmaktadır.