1990’lı yılların başında, çevreci sivil toplum örgütlerinin ve biyologlar ile sosyal bilimcilerin katkılarıyla biyokorsanlık kavramı giderek yaygınlık kazanmıştır. Özellikle biyoçeşitlilik açısından zengin ve genetik kaynaklar ile geleneksel bilgilerin “sağlayıcısı” olan gelişmekte olan ülkeler, biyokorsanlık konusunu uluslararası sözleşmelerde ve müzakerelerde gündeme taşımıştır. Diğer taraftan, biyoteknoloji açısından gelişmiş ülkeler, genetik kaynaklar veya geleneksel bilgilere dayalı “kullanıcı” konumunda bulunarak biyokorsanlık suçlamasıyla karşı karşıya kalmışlardır. Biyokorsanlık kavramının uluslararası sözleşmelerde net bir şekilde tanımlanmamış olması ve kavramın birçok bileşeniyle iç içe geçmiş yapısı, bu konuda çeşitli sorunları beraberinde getirmiştir. Bu durum, aynı zamanda biyokorsanlıkla ilgili politika yaklaşımlarının geliştirilmesini etkilemiştir. Bu çalışmada, biyokorsanlık kavramının ortaya çıkış süreci, temel unsurları, biyokorsanlık olayları ve bu sürecin uluslararası sözleşmelerle ilişkisi ve Türkiye’de biyokorsanlıkla ilgili kavramsal tartışmalar ele alınmıştır. Çalışmada, Türkiye’de biyokorsanlık konusundaki literatürün sınırlı olmakla birlikte, son dönemde yeni yaklaşımlar ve disiplinler arası katkılarla birçok çalışma ve gelişme kaydedildiği tespit edilmiştir.