Bu araştırma, geleneksel dört telli kontrbasın Türk müziği makamlarının melodik "seyir" karakterini ve "tiz durak" bölgelerini ifadede karşılaştığı teknik ve tınısal kısıtlılıkları ele almaktadır. Araştırmanın temel amacı, "yüksek do" (high C) teline sahip beş telli kontrbasın sunduğu yeni icra olanaklarını, bu enstrümanın dünya çapındaki öncüsü kabul edilen Renaud Garcia-Fons’un geliştirdiği yenilikçi teknikler üzerinden analiz etmektir. Çalışmada, Garcia-Fons’un Akdeniz, Flamenko ve modal caz müziklerinde kullandığı spesifik sol el (pivot tekniği, yapay armonikler, akıcı pozisyon geçişleri) ve sağ el (çoklu parmak pizzicato, perküssif yay kullanımı) teknikleri deşifre edilmiştir. Bu tekniklerin, Türk müziği makamlarındaki mikrotonal (koma) seslerin entonasyonu, geleneksel süslemelerin (çarpma, tril) icrası ve özellikle "taksim" (doğaçlama) formuna ritmik ve armonik bir katman ekleme potansiyeli tartışılmıştır. Sonuç olarak, Renaud Garcia-Fons estetiğinin ve beş telli kontrbasın sağladığı teknik çerçevenin, enstrümanın Türk müziğindeki geleneksel "eşlikçi" rolünden sıyrılarak virtüöz bir "solo ifade" aracına dönüşmesi için kritik bir model sunduğu öne sürülmüştür.