Müzikal benlik kavramı, bilişsel, gelişimsel, sosyal ve kültürel alanlardan beslenen yapısıyla günümüzde müzik psikolojisinin temel konularından biri hâline gelmiştir diyebiliriz. Bu kavram, bireylerin müzikle kurdukları ilişki içinde kendilerini nasıl algıladıklarını, nasıl tanımladıklarını ve bu süreçte hangi duygusal deneyimleri yaşadıklarını kapsayan bütüncül bir yapıyı ifade eder. Son yıllarda müzikal benlik üzerine yapılan çalışmalar, başlangıçta daha çok ölçme temelli yaklaşımlara odaklanmışken, zamanla bireysel deneyimi, sosyal etkileşimi ve kültürel bağlamı birlikte ele alan daha kapsamlı kuramsal çerçevelere yönelmiştir. Bu dönüşüm, müzikal benliğin yalnızca bireysel bir özellik değil, aynı zamanda ilişkisel, bağlama duyarlı ve sosyal olarak şekillenen bir süreç olarak ele alınmasını sağlamıştır. Bu bölümde müzikal benliği farklı yönleriyle açıklayan yedi temel teorik yaklaşım bir araya getirilmiştir. Bunlar; müzikal benlik kavramı, benlik sistemleri yaklaşımı, öz düzenleme ve motivasyon çerçeveleri, sosyal-bilişsel modeller, anlatı ve diyalog temelli perspektifler ile ekolojik ve somutlaştırılmış yaklaşımlardır. Her bir yaklaşım, bireylerin müzikle kurdukları ilişkiyi farklı bir açıdan ele almakta; müziğin nasıl deneyimlendiğini, nasıl anlamlandırıldığını ve nasıl toplumsal bağlam içinde şekillendiğini açıklamaktadır. Bu yaklaşımlar birlikte değerlendirildiğinde, müzikal benliğin sabit ve değişmez bir özellikten çok, yaşam boyunca gelişen, çevreyle etkileşim içinde dönüşen ve sosyal olarak aracılık edilen dinamik bir süreç olduğu açıkça görülmektedir. Bu yönüyle müzikal benlik, bireysel deneyim ile toplumsal yapı arasında köprü kuran, çok boyutlu ve bütüncül bir kavram olarak öne çıkmaktadır. Ek olarak, bu yaklaşım çeşitliliği, müziksel kimliğin tek yönlü değil, aynı anda bilişsel, duygusal, sosyal ve kültürel katmanlarda işleyen, zaman içerisinde yeniden kurulan bir yapı olduğunu da göstermektedir. Bu çok katmanlı yapının dinamik ve süreklilik gösteren özellikler taşıdığı ortaya çıkmaktadır.